De laatste dagen

Terug naar Kathmandu.
We zijn terug in Kathmandu. Pokhara was heerlijk relaxed. Een beetje wandelen, wat gefietst. Waar drinken we koffie, waar gaan we lunchen gevolgd door waar gaan we avondeten. Misschien was de Koreaan wel het meest verrassend. Lekkere pittige smaken. Groene thee bij de maaltijd. Vriendelijke mensen. Ook een toerist restaurant van dal bath tot pizza hebben we bezocht. Een authentieke chinees serveerde ons een menu, met patat. Maar wel een heerlijke soep. Lunchen in het park hebben we ook gedaan brood tomaten jak kaas met een soort yoghurt
Elke dag een politieke optocht. Veel communisten/maoïsten, zouden ze wel weten dat Mao honderden mensen seksueel heeft misbruikt? Naast de moordpartijen!
De brommerpartij liet zich zien met honderd (of zo) brommers en motoren, dat gaf een gezellige herrie. Gisteravond nog een explosie gehoord. Geen idee wat dat was. In de kranten staat elke dag wel een aanslag op een bus. De slachtoffers staan met naam en toenaam in de krant. Het gaat er wel heftig aan toe. Bussen worden met Molotov cocktails aangevallen. Ik weet niet waar. Op een bus met Indiërs na, worden ook nu toeristenbussen met rust gelaten. De wegversperringen zijn opgeruimd. De rechter heeft gezegd dat er niet meer gestaakt mag worden.
Vanochtend in de toeristenbus naar huis. Even de cijfers, de Prithvi highway van Kathmandu naar Pokhara is 174 kilometer lang (of 206km, ze zijn het niet helemaal eens. Gebouwd in 1976 voltooid in 1974.. Highway zou kunnen slaan op, zeg maar de A1van Nepal. De belangrijkste verkeersader tussen de grootste steden. Volgens mij slaat Highway eerder op hoge weg. Hij ligt namelijk hoog in de heuvels. Diepe afgronden, steile dalen. De weg is grotendeels geasfalteerd, waarschijnlijk voor het laatst in 1974. Ze kunnen wel een beetje asfalt gebruiken in Nepal. We hebben over dit stukje weg zeven uren gedaan, inclusief een uurtje pauze. Ook stapten nog wat gewapende soldaten in de bus. De mannen verlieten ons in een wat chaotisch straat beeld. Er stonden meerdere soldaten met de vinger aan de trekker. Veel Nepalezen op de been. Een beetje dreigend sfeertje.
In ons hotel hebben we een potje thee gezet. (In Pokhara een dompelaar gekocht voor 50 ct). Bij diverse shops hebben we ondertussen een kilo groene thee gekocht, (en 50 gram ghember thee) dus we kunnen los. Benieuwd wat de laatste dagen Kathmandu gaan brengen, en we willen nog naar Bhaktapur…
In Kathmandu hebben we fietsen gehuurd. Eerst een dagje rondfietsen, naar Pashupatinath en Bouddhnath bijvoorbeeld. Het openbare openlucht crematorium, er waren drie vuren, en een grote Stupa. ’s Avonds eten bij een chinees met TL verlichting. Een onooglijk restaurant. De ene bestelling lukte niet omdat het te lang zou duren, de ander lukte niet omdat het op zou zijn. De bediening liet te wensen over. Dusdanig dat een Chinese man zijn Chinese vriendin de opdracht gaf om te onderzoeken waar ons eten bleef. Het viel medegasten dus op dat we maar niets kregen. Ik had al bedacht als ons biertje op is gaan we maar ergens iets eten. Daarna kwam het. De kleine soep was een grote en lekker. De overige gerechtjes ook heerlijk. Dus eigenlijk een aanrader, vooral als je de Chinese taal machtig bent. Daarna nog even een rondje lopen. De meeste winkeltjes al dicht. Morgen election day. Dat verklaart alles. Morgen is het gehele land dicht. Hoe zal dat er uit zien.
Plotseling pijn in mijn voet Marjolein roept iets. Ik schop iets weg. K** stond ik op een rat en hij heeft me gebeten. Terug naar het hotel. Uitspoelen met warm water en Betadine er op. Gelukkig is het een oppervlakkige beet. Op internet staat dat de ziekte rattenbeet zich na 2 tot 4 dagen manifesteert (of 2 tot 4 weken, een andere vorm). Met penicilline goed te bestrijden. Gelukkig hebben we een breedspectrum mee. Mocht ik ziek worden dan maar slikken. Later lees ik dat uit een Amerikaans onderzoek blijkt dat rattenbeten slechts in 2 % van de beten nabehandeling behoeven. Toch was het even schrikken.
Bhaktapur. Op verkiezingsdag fietsen we naar de stad. De straten zijn uitgestorven. In Mumbai gaf dat vorig jaar een unheimische gevoel. Nu niet. Ja, de maoïsten zijn tegen de verkiezing. Waarschijnlijk bang om weggestemd te worden. Het wemelt van soldaten op straat. Met geweren, (door) geladen? We voelen ons eigenlijk wel veilig. Bij de stembureaus wemelt het van de mensen. Het ziet er geordend uit. Rijen mensen. Pascontrole op lijsten, nogmaals controle met pasfotovergelijk. De stad is vooral erg oud. Alles van baksteen soms ook de uitgesleten straten. Een plein op elke 30 meter, waarop dan weer een heiligdom staat. De meeste winkels gesloten, of een beetje open (alleen de deur). We slenteren de gehele dag wat door de stad.
De nacht was een beetje afzien. Keiharde matrassen en een hoop herrie. Nepalezen vinden het belangrijk om preventief vooral veel en lang te toeteren, ook ’s nachts.
Enfin, de volgende dag ’s middags een stenen schaal met een liter curd (yoghurt) gekocht om op te eten. Volgens Marjolein veel te veel. Mar dat viel wel mee. Super lekker. Nooit zo’n heerlijke yoghurt gegeten. Het is dan ook een specialiteit van Bhaktapur.
Terug naar Kathmandu over een overvolle weg. Iedereen doet maar wat. In Vietnam letten mensen op elkaar. Als je geen onverwachte beweging maakt, gaat alles goed. In Nepal denken ze daar toch anders over. Veel lawaai en alles er voor gooien. Je moet wel erg veel vertrouwen in de goden hebben, of oppassen. Gelukkig zijn we weer veilig thuis in het hotel gekomen. We hebben weer mooie dingen gezien en beleefd.
Morgen de laatste boodschappen en dan nog even naar huis vliegen.