Mulu

Mulu
Met een ATR propellervliegtuig van MASair, een dochter van Malaysia airways vliegen we in anderhalf uur naar Mulu. Met een gammele Nissan bus nog 3 minuten naar de Lodge. Een stevige dame, kortgeknipt opgeschoren haar met trekking boots kwam ons halen. First even een quick briefing. Eten wandelen en naar de grotten. Starting now.
De stoere gids nam ons mee naar de grotten, een stevige wandeling van ongeveer een uur over een plankier in de jungle. Omdat het al lang een beschermd gebied is zag het er ondoordringbaar uit, zoals later ook zou blijken, met enorme bomen. Direct presenteerden zich al enkele jungle bewoners, geen apen, varkens dit keer. Een aantal rupsen, een wandelende tak en nog veel meer insecten. Er wonen ook slangen, kikkers, vogels en nog veel meer beestjes. Behalve de kikkers en de vogels hebben we ze niet gehoord nog gezien.
De grotten waren indrukwekkend, uiteraard veel druipsteen, hier ook de tieten en de mieten (stalag). Eén enorme grot zat vol met vleermuizen, 3 à 4 miljoen. Meer dan er Sarawakezen zijn (zeg je dat zo?). De vleermuizen vliegen bijna elke avond uit om op jacht te gaan. Wij waren getuige van een unieke gebeurtenis, ze vlogen niet uit! Het regende.
’s Avonds in doorloopmars terug naar de ingang van het park, waar de gammele Nissan ons weer naar de lodge bracht. Daarna bier warm eten en bier en slapen.
De volgende dag met een boot naar een samengebrachte nomadenstam. Van de overheid mogen ze niet meer rondtrekken, dus ze wonen n een houten longhouse. Gelukkig (?) is de overheid bezig een betonnen longhouse te bouwen. Daar mogen ze zo gaan wonen. Om in de kost te voorzien maken ze spulletjes voor langskomende toeristen. Rieten mandjes, matjes, kralen en schelpjes kettingen dat soort interessante zaken. We hebben een rieten mandje gekocht, voor thuis onder de rieten hoed uit Vietnam. De mensen zien er ondanks de goede zorgen van de overheid niet gelukkig uit.
De gids liet ons nog 3 grotten zien. Tenminste ze zei af en toe, als je daar heen wilt, ga daar maar heen, ik zie je dan daar wel weer. Ze had er zin in, Marjolein dacht dat ze wat last had van haar benen. We konden heerlijk zwemmen bij een bron van de rivier. Het water kwam uit de grond nadat het eerst 23 kilometer door de kalksteen grotten stroomt.
De laatste dag een canope walk, een pad tussen de bomen op 25 tot 30 meter boven de grond. Eigenlijk om eerlijk te zijn erg leuk. Niet voor mensen met hoogtevrees, die overwinnen wat anders, maar om de natuur daar boven te zien. Weinig beestjes, een groene hagedisachtige was het meest spectaculair. Onze eigen gids was niet mee, er was bij ons wat onduidelijkheid over de retourtijd. Om 13 uur zou het vliegtuig weer gaan. Om 11.45 werden we weer gehaald, ruim op tijd, in iets meer dan een half uur waren we in Kota kinabulu. Wat daar nu weer te doen. Mulu is inderdaad een heel mooi park, als we langer zouden blijven dan kun je daar nog enorm veel wandelen, (met gids) ook meerdaagse tochten, alle water en eten zelf meenemen.!!! Het is wel warm.