we zijn weer thuis

Iets meer dan een week nu al weer. We hebben weer gewerkt. Last van een jetlag. Genieten van het luxueuze Nederland. Alles werkt, water gas elektra, de wegen zijn als biljartlakens zo glad.
De terugreis verliep vlotjes. Na zo’n zeven controles mochten we wachtten op het vliegtuig. Marjolein werd aanstonds zieker. Opgeblazen gevoel, al kotsend trad ze de vliegmachine binnen. Na een matige vertraging op naar Istanbul. Marjolein kreeg drie stoelen voor zichzelf en heeft de reis comfortabel slapend onder vijf dekentjes doorgebracht. In Istanbul was er door de vertraging weinig tijd, en konden we direct doorvliegen. In Düsseldorf stond onze auto braaf te wachten met een lege accu. Maar met enige starthulp, waren we twee uur later, moe en voldaan weer thuis. Het uitpakken van de bagage was weer erg leuk. Een kilo groene thee, mutsen, sokken shawls, koperen en bronzen voorwerpen, tassen wierook en andere spullen hebben we weer meegesleept. Ons huis wordt steeds eclectischer. De volgende dag was Marjolein weer beter.
Nepal heeft een enorme indruk gemaakt. De armoede van de Tibetanen. De vieze omstandigheden waarin de mensen leven. De betoverende natuurschoon. De enorme wandelprestatie die we hebben geleverd. Fysiek waren we moe, en er zijn ook enkele kilootjes in Nepal achter gebleven ondanks onze eetlust. De spannende tocht over de Larkya pas die zo maar mis had kunnen gaan.
Tijdens de trekking hoorden we de vreselijkste verhalen over mensen die de trekking niet hebben overleefd. Mensen zouden in de week voor dat wij de trekking deden, in het ravijn zijn gevallen. Gestruikeld, door een jak of ezel geduwd. Een sherpa of drager zou de tocht over de Larkya pas niet hebben overleefd de dag dat wij over de pas zijn gegaan. Bussen, personenauto’s of een taxi zou van de weg naar Pokhara in het ravijn zijn gestort. Al deze vreselijke gebeurtenissen zullen best ooit gebeurd zijn. De weg staat bekend als gevaarlijk. In het NKBV blad staat dat de helft van alle bergsport ongevallen wandelaars overkomt. Het lastige is dat de verhalen die wij hebben gehoord niet controleerbaar zijn. Ook vindt het nieuws uit Nepal de weg naar de media in Nederland niet. Dus we weten het niet. Ja, Manaslu rond is een gevaarlijke tocht, bergsport brengt altijd risico’s met zich mee. De natuur, de paden voor een deel verzakt of weggeslagen door aardverschuivingen, het gebrek aan medische hulp, de barre hygiënische omstandigheden brengen risico’s met zich mee. Wil je meer zekerheid kies dan voor Annapurna rond. Dan hoef je niet eens een slaapzak mee te nemen, dekens zijn voorradig in de lodges. En anders is wandelen in de Ardennen ook leuk.
We moeten nog even een paar honderd foto’s uitzoeken. Een filmpje inkorten. En nagenieten van onze avonturen.
En..Dal Bath koken!!